Larawan

Lumaki akong nde nakilala ang aking ina. Sa murang edad naranasan ko ang lupit ng aking ama, ang pagmamaltrato, pagbubuhat ng kamay at ang pagmomolestiya. Kaya naman sa edad na 12 taong gulang minabuti kong lumuwas ng maynila, makaiwas lang sa mala demonyo kong ama.

Sa aking pagluwas ng maynila ay sinikap kong makahanap ng maayos at disenteng trabaho. At dahil sa wala akong pinag-aralan ay namasukan muna ako bilang katulong ng mahigit dalawang taon at hanggang sa mapadpad ako sa isang club. Tatlong taon din akong nagtrabaho sa ganung klaseng lugar hanggang sa mabuntis ako ng nde inaasahan. Nagahasa ako ng isang adik ng ako'y papauwi na galing club. Nde ko lubos na matanggap ang nangyari sken. Ngunit habang tumatagal ay unti-unti kong nararamdaman ang bawat kilos ng sanggol sa aking sinapupunan. Kaya naman wala akong magawa kundi tanggapin na lang ito. Pinatalsik ako sa club na pinagtatrabahuan ko dahil sa nalaman nilang buntis ako. Problemado ako. Nde ko alam ang gagawin. Kelangan kong gumawa ng paraan upang mabuhay ko ang aking anak.

Nailuwal ko naman ng maayos ang aking anak sa pamamagitan ng konting ipon galing sa pagtitinda ng banana Q sa bangketa. Isang maganda at mukhang mabait na anghel ang dumating sa buhay ko. Nagtiis ako ng pagtitinda sa bangketa upang mapag aral ko sya.

Natapos nya ang elementarya at hiskul. Hanggang ng isang araw noong sya'y nasa kolehiyo na ay nde sya umuwi ng bahay. Ilang araw akong nag antay sa kanyang pag babalik at tila'y tuluyan na nya akong nakalimutan.

Alam kong masama ang loob nya sken dahil ayaw nya ng ganung klaseng pamumuhay. Nasasaktan ako tuwing ikinakaila nya ako sa kanyang mga kaibigan at kaklase. Nde ko sya masisisi kung baket nde ko sya nabigyan ng magandang pamumuhay. Masakit ang ginawa nyang paglisan dahil sa kanya na lang ako kumukuha ng lakas ng loob. Simula noon wala na akong nabalitaan pa sa kanya.

Makalipas ang tatlumpong walong taon...

Malamig ang simoy ng hangin at malakas ang pagpatak ng ulan. Nakahiga sa bangketa, nanginginig at tila'y wala ng lakas nang biglang may lumapit na isang dalagita na may bitbit na payong. Napaka amo ng kanyang mukha at pilit nya akong sinasama sa kanya. Pumayag akong sumama, dala ang aking isang lata na halos mapuno na ng barya. Dinala nya ako sa kanilang tahanan. Isang masarap na ulam na may kanin at mainit-init na sopas ang kanyang pinakain saken. Pinainom din nya ako ng gamot.

Habang sya ay nasa ikalawang palapag ng bahay at kumukuha ng damit na ipasusuot saken ay pinag masdan kong mabuti ang loob ng bahay. Maganda. Maaliwalas. Malinis. At habang higop-higop ko ang mainit na sabaw, na pansin ko ang isang larawan sa kanilang sala. Tila ito'y larawan ng kanyang pamilya. Habang tinititigan ko ang larawan ay nde ko namalayan na unti-unti na palang tumutulo ang aking luha.

Minabuti kong umalis na ng bahay ng nde nagpapaalam sa dalagita. May patak ng luha ang mga mata at may ngiti ang mga labi ng lisanin ko ang bahay. Iniwan ko ang aking lata na puro barya sa tabi ng larawan. Sobrang galak ang naramdaman ng aking puso nang malaman kong naging masaya at maganda ang kanyang naging buhay simula ng ako'y kanyang lisanin.